Het heeft de hele dag geregend. De avond is inmiddels ingevallen en met het invallen van de duisternis is de regen verdwenen. Het laatste uur zijn de benen rusteloos gaan kriebelen. Hardlopen of fietsen is de vraag. De knieën zijn wat gevoelig en ik heb nog wat nieuws in de kast liggen.
Een krachtige en mooi gevormde ranke fietslamp met 500 lumen. Uitvoering wit, probeer maar eens een zwarte lamp terug te vinden in het donker mocht deze onverhoopt van je stuur vallen. De fietsnavigatie is ook nog niet uitgeprobeerd in het donker. Kortom een ritje experimenteren.
De temperatuur ligt rond het nulpunt dus het ritje wordt niet te lang. 10 minuten warming up, 20km fietszone 1 en nog wat uitrijden zo stel ik als workout in op de Garmin. Niet te lang vanwege de temperatuur en met het vooruitzicht van een droge en zonnige zondag. Kortom prima weer voor de racefiets morgen?
Vanavond echter eerst op de mountainbike een experiment. Ik zeg mijn dochter gedag en wordt aangekeken of ik een steekje los heb. "Wat, ga je nu fietsen? Weet je dat het donker is?". Ja antwoord ik, maar vanmiddag regende het. Wanneer ik beneden kom en mijn zoontje ziet wat ik aan heb herhaald de vraagstelling zich.
Pappa stapt dus met een flinke glimlach op zijn gezicht op de fiets. Missie nu al geslaagd. Als vader hoor je nu eenmaal je kinderen te verassen en als voormalig Marinier wil je af en toe meegeven dat er persoonlijke grenzen zijn die je kan doorbreken.
De nieuwe koplamp blijkt bijzonder geschikt. Ik probeer verschillende standen en stel de lamp zo af dat ander verkeer geen "groot-licht" ervaring heeft als ze mij tegemoet komen. Als.... Want er is eigenlijk nauwelijks iemand onderweg deze avond. Heerlijk die rust en geen rare toestanden met andere weggebruikers.
Ik kom geen fietsers tegen, geen gezinnen, fietstassen of elektrische fietsen, ook geen honden met of zonder baasjes. Slechts af en toe een auto. Via ford Uitermeer gaat het door het Naardermeer naar de Hilversumse Meent. Prachtig door het donker waar sterren en maan een sprookjesachtig tafereel vormen met een paar wolken. Extra sprookjesachtig door de gloed die mijn bril met oranje glazen toevoegt.
Langs de provinciale weg richting Ankeveen vervolg ik mijn weg. Ik ben over de helft als plots twee hardlopers in mijn koplamp gevangen worden. Daar lopen ze in het pikdonker, zonder enige vorm van verlichting of reflectie. Levensgevaarlijk in donkere kleding afgetopt met een hoedie. Dat had dus ook heel anders kunnen aflopen. Gelukkig waren ze zo verstandig om aan de kant te gaan bij het zicht van mijn lichtbundel. Een paar honderd meter is het weer raak, deze keer met enige reflectie in de kleding. Wel magertjes. Onbegrijpelijk voor mij als hardloper met reflectie in de kleding, reflectievest en lampjes.
Na dit intermezzo keert de rust weer weder. Ik ben als snel bij de vechtbrug en moet wat worstelen met de Garmin om te zien hoe ik in de workout zit. Het scherm blijkt alleen op te lichten als ik buiten de ingestelde cadans- of hartslag zones fiets of om de volgende fase aan te kondigen. Volgens het scherm ben ik nog niet ver genoeg, dus ik sla links af naar Nigtevecht voor een ritje langs de vecht. Een paar automobilisten hebben het kennelijk moeilijk en laten niet al te veel ruimte over. Er is geen berm van enige betekenis dus enigszins spannend. Ik hoef gelukkig de sloot niet in en kom uiteindelijk voldaan thuis.
En het licht? Dat voldeed prima. Voor herhaling vatbaar en zo bedenk ik me dat ik niet alleen met het licht heb gezien, maar ook het licht heb gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten