Het gerechtshof in Arnhem buigt zich vandaag over de vraag of er toch een strafzaak moet komen tegen oud-Dutchbatcommandant Thom Karremans. De smet die keer op keer op, veel te licht bewapende en op dat moment onvoldoende ondersteunde, militairen en burgers in de enclave wordt geworpen doet mij pijn tot op het bot. Respect voor de families van de vermoorde burgers hield mij tot nu toe tegen om hier iets over te zeggen.
Het is moeilijk onder woorden te brengen waarom ik deze onrechtvaardigheid zo sterk voel. Het best is dit te illustreren door de film Behind Enemy Lines. Deze vertelt het op waargebeurde situatie gebaseerde verhaal van een neergeschoten Amerikaanse piloot die in het jaar van de val van Srebrenica door Bosnie probeert te vluchten.
Wat de vluchtende piloot tegenkomt geeft een beeld van de vastberaden systematische moorddadigheid van de Serviërs. Aan de andere kant geeft het ook de verlammende politieke bestuurswijze weer die passende acties tegenhield.
Volgens mij zijn de Dutchbatters en de burgers in Srebrenica gendadeloos in de steek gelaten! En kennelijk staan wij het toe, om hen zelfs nu nog, keer op keer in de steek te laten.
Waarom worden de politiek en militair eindverantwoordelijken die vanuit hun bureaustool op veilige afstand de noodzakelijke steun weigerde niet vervolgd in plaats van de inmiddels driedubbel getraumatiseerde Dutchbatters!
Was er ooit een VN-mandaat of opdracht die zei dat er zelfmoord gepleegd moest worden om een enclave te beschermen?
Of was het meer de geest van die tijd om een VN-mandaat politiek correct en risico avers te formuleren met alle verlammende effecten van dien?
Denk daar maar eens over na voor je het in je hoofd haalt die moedige veteranen verder te traumatiseren.
