De verschrikkelijke modder Yetti

Zou de verschrikkelijke modder Yetti dan het antwoord blijken te zijn? 2013 is het jaar waarin de fietshobby weer is opgepakt. De situatie op het fietspad is inmiddels drastisch veranderd zo werd al snel pijnlijk duidelijk. Fietsen bleek niet meer die ontspannen sport waarbij je lekker geniet van de buitenlucht en je hobby. Het is een waar gevecht geworden om de ruimte op het fietspad en de weg, soms helaas zelfs met een fatale afloop.

Alleen al het rijden op een racefiets maakt je tot paria een gewillig doelwit om te torpederen, schofferen of blokkeren. Of het nu naast elkaar fietspad blokkerende fietstassen zijn, uit de bocht vliegende elektrische fietsen, voorrang nemende en afsnijdende automobilisten, fietspad blokkerende honden uitlaatriemen of fietspad brede bergen hondenpoep of…… hoeveel ik ook weet op te sommen.. het lijkt allemaal niet uit te maken. Het is per definitie de schuld van die racefietser.

En dat klopt in de redenering van de huidige maatschappij. Rekening houden met een ander hoeft niet meer. De ervaren weggebruiker die de racefietser met zijn duizenden kilometers per jaar toch is, hoort niet op het fietspad zo schreef de ANWB. Een ander idee uit de koker van deze organisatie was een rijbewijs voor juist deze categorie fietsers. Juist, die ervaren groep moet van het fietspad. Het zijn schandalige weggebruikers, ze kijken over hun schouder als ze van richting veranderen, foei dat is niet zo als ’t heurt. Ze gebruiken het woord pardon in plaats van de fietsbel zodat u niet schrikt. Ze dikken in bij tegemoetkomend verkeer en waarschuwen elkaar luidkeels.

Nee, voor deze racefietsers is geen ruimte op het fietspad! Tenminste als u breeduit wil fietsen, uw kinderen gevaarlijk over de weg wil laten zwalken, uw hond een stok of bal wil laten najagen of zonder te kijken het fietspad wil oversteken. Maar ziet u het ook eens van de positieve kant, u kunt ongegeneerd heerlijk lekker schelden als het u uitkomt.

En als dan aan het einde van het jaar de fietspaden leger raken ontstaat er weer enige harmonie. De klagers verdwijnen, want het is koud en nat en als er dan een zonnige dag is dan worden het gewoon voetgangers. Binnen de racefietserij scheid het kaf zich van de koren, de echte racefietser gaat gewoon door of ruilt bij het pekelen van de paden zijn stalenros in voor de mountainbike. Probleem omgelost zou U zeggen. Helaas nu is de mountainbike ook een paria zowel op als naast de weg en die moet dus ook maar rekening houden met…..

Omdat ik besefte dat het nu ook weer niet zo zwart-wit en eenzijdig geschetst is als hiervoor en ook binnen de racefietserij slechte voorbeelden te benoemen zijn, ging ik op zoek naar een initiatief dat iets aan de toestand kan veranderen. Ik geloof namelijk heilig in een inktvlek werking die bij jezelf begint en zelf verantwoording nemen.
Ik begon ermee om mijn ergernis niet meer te tonen en ik kan U zeggen dat dit niet mee viel met twee setjes banden op het draad toe stuk geremd in 1 seizoen. Het initiatief ikfietsvriendelijk.nl werd gevonden. Als racefietsers en mountainbikers een vriendelijk signaal aangeven hoe ’t heurt .

Een simpel groen ventieldopje als stil protest en om je lidmaatschap aan te bestendigen. Ik wilde iets meer schreeuwerigs en kocht dus meteen de ikfietsvriendelijk.nl velgstickers. Leuk als je stilstaat, probeer ze maar eens te lezen als ik rij dan wordt je gegarandeerd erg draaierig. Een setje lampen om anderen het licht te laten zien. Ook die maatregelen waren een sluitende oplossing om door die laatste groep schelders als mens behandeld te worden.

Deze week fietste ik echter tegen een oplossing aan. Tijdens een heerlijke rit begon de modder van de fiets- en bospaden zich rijkelijk te verdelen over mijn fiets, kleding en gezicht. De medeweggebruikers bleven vriendelijk, zelfs als ik verkeerd reed en op een stukje kwam waar ik niet verwacht werd. Ik kwam thuis als een modderig monster en met een heerlijk gevoel eens als mens (terug)behandeld te zijn. Toeval?
Vandaag dus de proef op de som genomen. Ik zat al snel weer  in het zadel als de verschrikkelijke modder Yetti. Verbazingwekkend hoe vriendelijk ik werd behandeld. Bij hen die zich boos omdraaiden op mijn vriendelijke pardon brak keer op keer een spontane glimlach door. Verwensingen bleven uit, leuke opmerkingen kwamen. Voor een stoplicht zelfs sjans van een jonge dame. Wat wil je als veertiger nog meer.

De enige vraag die rest is: “moet ik nu echt elke keer een dikke laag modder aan mijn uitrusting toevoegen?”

Saint Mandela

Tot 2013 was 05 december de dag van Sinterklaas en “hoor de wind waait door de bomen”. Met een weercode rood voorspelde het KNMI eerder  “hoor de Sint waait door de bomen”. Een droef overlijden van een groot man maakt echter dat wij 05 december nu anders gaan beleven, of toch niet?

Nelson Mandela overleed op een respectabele leeftijd en na een zeer bewogen leven.  Van 1964 tot 1982 verbleef hij in de gevangenis wegens het voorbereiden van een gewelddadige omverwerping van het apartheidsregime. Na zijn vrijlating toonde hij zijn vrijheid door de kettingen van de apartheidsslavernij af te werpen en zonder te “Zwarte Pieten” eenheid te prediken.

Uiteindelijk bereikte hij met zijn verzoenende houding dat het apartheidsregime verworpen werd en  gaf de wereld het grootste kado onder uit de zak; “Gelijkheid”
Sint Nicolaas (Nikolaos)of te wel Sinterklaas is afgeleid van Sint Nicolaas, in het Engels een Saint. Saint Nelson Mandela werd over de hele wereld geliefd en gerespecteerd door de kettingen met het verleden te breken en verdraagzaamheid, vrede, eenheid en vooral gelijkheid te propageren.
Vanaf nu vieren we Sinterklaas en eren we Saint Mandela. Mandela is dood, leve gelijkheid, leve de Saint.

Wie ben ik?

Voor een opfriscursus Presentatie Vaardigheden kwam vandaag de opdracht binnen “bereid een presentatie voor van 1 foto waarop jezelf niet staat aan de hand van waarvan je jezelf kunt introduceren”.  En by the way je hebt ongeveer 2 minuten spreektijd.

Waar het hart vol van is, stroomt in dit geval de presentatie van over. De foto is al snel gevonden. Natuurlijk de nieuwe fiets die ik over twee dagen ga ophalen. Een hele mooie kapstok om over mezelf te vertellen.

Dit is mijn nieuwe fiets. Ik heb deze niet gekocht omdat de oude helemaal op was, sterker nog voor het zeven jaar oude exemplaar kreeg ik nog een zeer hoge inruilwaarde. Het zegt wel meteen hoe ik in het leven sta of wil staan. Ik ben er namelijk van overtuigd dat je elke 5+ jaar toe bent aan wat nieuws, de nieuwe uitdaging. Dat houdt je scherp en gemotiveerd.

Deze fiets was overigens niet het merk en type dat ik oorspronkelijk op het oog had en daar komt een andere eigenschap bij kijken. Een grote stap zet je wel overwogen. Ik oriënteer me dus eerst goed, toets mijn begrip, test de realiteit en ga dan over tot actie. Daar waar ik mij in de voorselectie concentreerde op een Pinarello, bleek een Wilier de uiteindelijke keuze.

De Pinarello zal een liefde blijven. Heerlijke fietsen met een fantastisch ontwerp. Maar waarom zou je een stuiterende Ferrari gaan rijden als een comfortabele Ford je wensen beter vervuld? Voor mij praktisch nut boven uiterlijk vertoon dus.
Bij het test rijden had ik een gewoon goed gevoel bij de opvolger van mijn huidige Canondale Synapse, de Pinarello miste het gewenste comfort ondanks dat het een goede fiets was en dan de Wilier Cento1Air. Kent U dat gevoel van onbewust met een hele brede grijns van een fiets te stappen? Ja, zou dus een praktische keuze worden. Eentje die goed aansluit bij de wens van de klant.

Speaking of which? De fietshandel die heeft dus goed geluisterd. Met mij meegeveerd door mij uitgebreid te laten test rijden. Mij uitgebreid gefaciliteerd van begin tot eind. Samen naar een aankoop groeien een beleving die ik ook graag aan klanten zou willen bieden.

En dan meer gericht op de foto. Op deze foto is goed te zien (voor de kenners) dat deze is afgeleid van een tijdritfiets. Een echt rank en snel monster. Typerend voor dit soort fietsen is dat ze stijf en dus oncomfortabel zijn. “Maar je zei toch dat je een comfortabele fiets wilde en dat de winkel goed naar je geluisterd heeft”. Correct opgemerkt. Het venijn zit dan ook letterlijk in de staart of anders gezegd in de achtervork. Deze is namelijk veel lager gemonteerd en zo krijg ik dus de eigenschappen van een volbloed racer gecombineerd met comfort. En dat is nu juist waar onze klanten ook naar op zoek zijn.

De foto laten echter ook een absurd hoge stand van de zadelen zien en aan de kranken ontbreken de pedalen. In het dagelijks leven ervaar ik dat we soms ook zulke invulling van dienstverlening aan klanten verkopen. “Hier heeft u een echt top product tegen een mooie prijs, precies wat u heeft gevraagd”. Wij wisten echter al dat het product ook afgesteld moet worden alleen dat hebben we niet verkocht. Nee, geef mij dan maar de fietsenwinkel die een goede meting doet en je fiets zo afstelt dat je er geen rugklachten aan over houdt en die je op zijn minst vooraf wijst op het ontbreken van de pedalen.

Maar goed, die 2 minuten haal ik in mijn enthousiasme vast niet. En dan heb je meteen een ander kenmerk te pakken. Je moet me soms even aanduwen, maar als ik enthousiast ben dan ben ik niet te stoppen. Haal ik het wel, dan toch geniaal gepland J

Ik houd echt van het najaar

Zaterdag 28 september. Na mijn dochter en vrouw geassisteerd te hebben met het kopen van concertkaartjes voor One Direction, kan ik met enige vertraging de fiets op. Al snel ben ik alleen met de heerlijke najaarszon en zoemt mijn fiets van genot over de lege fietspaden. Wat houd ik van het najaar en de leegte die het brengt op de fietspaden.

Na een kilometer of 35 rijd ik aan de voet van de Stichtse Brug als ik plots mijn lichaam voel verstrakken. Daar voor mij rijden vier fietstassen. Nu ook mijn hersenen de aanwezigheid bewust hebben gesignaleerd, begint het inschatten. Elektronische fietsen en dus moeilijker in te halen? De weg is breed genoeg voor 2,5 vrachtwagen, maar de twee aan twee rijdende dames gebruiken ruim 2 vrachtwagens breed. Na een vriendelijk pardon mijnerzijds, volgt geen paniek.

Dit keer kom ik er zonder bijzonderheden voorbij. Pffff, ..... dat was het afgelopen jaar met regelmaat wel anders. Nog nooit eerder versleet ik in vijf maanden een set banden. Letterlijk tot op het draad doorgeremd. Ja, het was erg druk op de fietspaden. Op zich een heugelijk feit dat zovelen de fietspaden weten te vinden. Helaas gaat het ook gepaard met ongelukken.

Als ik daaraan denk dat word ik weer boos. Wat zegt dan namelijk de ANWB, waar ik nog lid van ben. Wielrenners moeten maar van de fietspaden af in het weekend. Waarom zouden we in hemelsnaam groepen gaan uitsluiten? Wanneer zou ik als werkende dan moeten rijden? Hoor je mij zeggen dat de vutters in het weekend maar niet moeten rijden? Nee, dus iedereen mag op het fietspad. Slechte beurt dus ANWB.

Nog bozer wordt ik voor optie twee, een rijbewijs voor wielrenners... En dat zeg je tegen diegene die op een gemiddelde rit twee elektronische fietsen moet ontwijken omdat ze de bocht niet kunnen houden, minstens 1 keer voor een hond moet remmen per rit, vaak gesneden wordt door een automobilist en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wil ik die mensen allemaal uitsluiten of aan een rijbewijs helpen? Nee, dus.

Alhoewel de laatste optie wel in lijn ligt met de oplossing. Het wordt drukker op de fietspaden, dat valt gewoon niet te negeren. Waar je vroeger dus nog een momentje van onachtzaamheid kon permitteren gaat dat nu niet meer. Alle gebruikers van het fietspad zullen dus beter moeten gaan opletten. Waarom zou je op de fiets geen richting aangeven als je van richting veranderd en daarvoor even omkijken of het veilig is. Waarom zou je op de fiets niet voldoende ruimte geven aan elkaar om te passeren? Op het water noemen ze dat goed zeemanschap. Met andere woorden voorkom ongelukken ook al heb je de regels aan je kant. En natuurlijk, blijf gewoon vriendelijk.

En dan wordt ik weer rustig. Ik denk dan aan het initiatief ikfietsvriendelijk.nl . Kijk zo kan het ook, zet je ervaringen om in iets positiefs. Ik merk nu weer dat de zon schijnt en als snel hoor ik ook alleen nog maar het geluid van de wind zoeven terwijl mijn pedalen in een soepele candans raken. De resterende 60km verlopen dit keer zonder incidenten. Heerlijk die lege fietspaden, ik houd echt van het najaar.