(Met) het licht zien

Het heeft de hele dag geregend. De avond is inmiddels ingevallen en met het invallen van de duisternis is de regen verdwenen. Het laatste uur zijn de benen rusteloos gaan kriebelen. Hardlopen of fietsen is de vraag. De knieën zijn wat gevoelig en ik heb nog wat nieuws in de kast liggen.

Een krachtige en mooi gevormde ranke fietslamp met 500 lumen. Uitvoering wit, probeer maar eens een zwarte lamp terug te vinden in het donker mocht deze onverhoopt van je stuur vallen. De fietsnavigatie is ook nog niet uitgeprobeerd in het donker. Kortom een ritje experimenteren.

De temperatuur ligt rond het nulpunt dus het ritje wordt niet te lang. 10 minuten warming up, 20km fietszone 1 en nog wat uitrijden zo stel ik als workout in op de Garmin. Niet te lang vanwege de temperatuur en met het vooruitzicht van een droge en zonnige zondag. Kortom prima weer voor de  racefiets morgen?

Vanavond echter eerst op de mountainbike een experiment. Ik zeg mijn dochter gedag en wordt aangekeken of ik een steekje los heb. "Wat, ga je nu fietsen? Weet je dat het donker is?". Ja antwoord ik, maar vanmiddag regende het. Wanneer ik beneden kom en mijn zoontje ziet wat ik aan heb herhaald de vraagstelling zich.

Pappa stapt dus met een flinke glimlach op zijn gezicht op de fiets. Missie nu al geslaagd. Als vader hoor je nu eenmaal je kinderen te verassen en als voormalig Marinier wil je af en toe meegeven dat er persoonlijke grenzen zijn die je kan doorbreken.

De nieuwe koplamp blijkt bijzonder geschikt. Ik probeer verschillende standen en stel de lamp zo af dat ander verkeer geen "groot-licht" ervaring heeft als ze mij tegemoet komen. Als.... Want er is eigenlijk nauwelijks iemand onderweg deze avond. Heerlijk die rust en geen rare toestanden met andere weggebruikers.

Ik kom geen fietsers tegen, geen gezinnen, fietstassen of elektrische fietsen, ook geen honden met of zonder baasjes. Slechts af en toe een auto. Via ford Uitermeer gaat het door het Naardermeer naar de Hilversumse Meent. Prachtig door het donker waar sterren en maan een sprookjesachtig tafereel vormen met een paar wolken. Extra sprookjesachtig door de gloed die mijn bril met oranje glazen toevoegt.

Langs de provinciale weg richting Ankeveen vervolg ik mijn weg. Ik ben over de helft als plots twee hardlopers in mijn koplamp gevangen worden. Daar lopen ze in het pikdonker, zonder enige vorm van verlichting of reflectie. Levensgevaarlijk in donkere kleding afgetopt met een hoedie. Dat had dus ook heel anders kunnen aflopen. Gelukkig waren ze zo verstandig om aan de kant te gaan bij het zicht van mijn lichtbundel. Een paar honderd meter is het weer raak, deze keer met enige reflectie in de kleding. Wel magertjes. Onbegrijpelijk voor mij als hardloper met reflectie in de kleding, reflectievest en lampjes.

Na dit intermezzo keert de rust weer weder. Ik ben als snel bij de vechtbrug en moet wat worstelen met de Garmin om te zien hoe ik in de workout zit. Het scherm blijkt alleen op te lichten als ik buiten de ingestelde cadans- of hartslag zones fiets of om de volgende fase aan te kondigen. Volgens het scherm ben ik nog niet ver genoeg, dus ik sla links af naar Nigtevecht voor een ritje langs de vecht. Een paar automobilisten hebben het kennelijk moeilijk en laten niet al te veel ruimte over. Er is geen berm van enige betekenis dus enigszins spannend. Ik hoef gelukkig de sloot niet in en kom uiteindelijk voldaan thuis.

En het licht? Dat voldeed prima. Voor herhaling vatbaar en zo bedenk ik me dat ik niet alleen met het licht heb gezien, maar ook het licht heb gezien.

Je kan toch wel even bellen?

"Je kan toch wel even bellen?". Het blijft maar doorgalmen in mijn verbouwereerde oren. Of moet ik in dit geval zeggen door rinkelen. Verbouwereerd omdat ik gisteren mijn inmiddels toch behoorlijk dikke huid liet penetreren, de ijzeren zelfbeheersing verloor en even minder vriendelijk was.

"Hoezo, Je kan toch wel even bellen?", kwam ergens diep uit mijn keel terwijl ik afremde om mevrouw nijdig om opheldering te vragen.

En dat was fout achteraf gezien. Niet omdat ik mijn zelfbeheersing had moeten houden en vriendelijk had moeten blijven. Nee, omdat manlief zo zijn roestige fiets kon gebruiken om de doorgang te belemmeren. Mijn mooie nieuwe Carbon ros  is niet geschikt voor het betere duw en trekwerk, dus een extra reden om de beheersing terug te vinden.

Ik dus proberen mevrouw duidelijk te maken dat zij willens en wetens voorrang nam waar ze het niet had en dat ze daarna ook nog eens voor beide rijrichtingen het fietspad volledig afsloot en... Hier bleek ik fout nummer 2 te maken "of ik niet zag dat ze met een kindje reed?"  

"Ja", zo wist ik nog maar amper uit te brengen. "Waarom denkt U dat ik zonder morren, schreeuwen en bellen de onterecht genomen voorrang vol in de rem verleende terwijl U mij toch echt zag. En waarom denkt u dat ik zonder problemen te maken afremde en wacht tot u ruimte gaf zodat ik kon passeren?"

Fout nummer 3 bleek dus een beroep te doen op redelijkheid en verkeers inzicht.

"Maar je had toch wel even kunnen bellen, waarom maak jij daar zo'n probleem van".

Pfiettttttt, stoom uit de oren en helemaal fout van mijn kant! Hiervoor mijn excuus. Ik herhaal mijn standpunt en voeg de agressie van de wegversperringen door manlief er aan toe.

Het gebrek aan zelfreflectie van de tegenpartij, brengt op dat moment het besef dat er alleen maar verliezers zijn in dit "gesprek" en dat de tegenpartij dat nooit zal beseffen. Ook zullen zij niet beseffen dat soort gelijk geklungel niet uniek is, sterker nog al 2 keer die dag zonder verdere kwade woordenwisseling verlopen was.

Rustig, doch strijdlustig en bedroefd vraag ik of manlief aan de kant kan gaan, zodat ik ze verder een fijne dag kan wensen? Ik zeg dus met zo min mogelijk sarcasme "nog een fijne dag" om bedroefd de laatste kilometers te maken van een tot dan toe mooie rit.

Thuis, 's nachts en de volgende dag blijft het doorgalmen : "Je kan toch wel even bellen?".  Even komt het zelfs in me op om de handdoek in de ring te gooien en te stoppen met mijn geliefde sport(en). I

Ik laat me toch zeker niet klein krijgen?

Nee, zeker niet.! Ik blijf vriendelijk en neem me voor me niet meer te laten verleiden tot emotie!

En mevrouw het antwoord op uw vraag : "Je kan toch wel even bellen?".......

Nee, ik had beide handen nodig om uw onverwachte slinger te ontwijken. Uw kleine rijdt beter dan U zelf. Zij reedt netjes aan de kant, recht door en had mij en mijn knipoog wel gezien.!

Bovendien is mijn ervaring dat ouders met jonge kinderen die niet actief omkijken erg schrikken van een bel, beginnen te slingeren en soms zelfs het kind raken. 

Dan neem ik dus liever de gok dat U mij heel misschien ziet als ik U passeer, schrikt, slingert en mij raakt. Ik kan er beter tegen dan uw kind. "Nog een fijne dag"

De vuurwerkdiscussie

Je kon er opwachten rond de jaarwisseling ontstaat er weer vuurwerk. Niet dat spul wat we op oudejaarsdag en nieuwjaarsnacht afsteken, maar een heftige discussie omtrent het afsteken er van.

Het aantal dodelijke slachtoffers zou er voor pleiten om het afsteken van vuurwerk af te schaffen. Misschien is het efficiënter voor de tegenstanders van vuurwerk om hun energie in te zetten tegen oorlogen. Het daar gebruikte vuurwerk maakt immers veel meer slachtoffers of ben ik nu kniesoor en denk ik meteen te groot.

Oké, de beide voeten op aarde dan. Laten we werken verbieden er vallen immers geregeld doden op het werk door ongelukken of hartfalen. Sporten moeten we ook maar afschaffen ook hier vallen doden door ongelukken en hartfalen. Eén van de argumenten is het aantal dodelijke slachtoffers. Nee laten we bedden maar verbieden. Bedden zegt U? Ja, zeker met regelmatig worden er dode wereldburgers gevonden die in hun bed zijn overleden. Dat kan toch echt niet?

Zoals een collega al opmerkte : “Na 9-11 in Amerika waren een heleboel mensen bang om het vliegtuig te pakken uit angst om te sterven, sindsdien zijn significant meer extra verkeersdoden gevallen dan in de Twin Towers zijn omgekomen”. Voorzichtige conclusie is dat de oplossing erger kan zijn dan de kwaal.

Het afsteken van vuurwerk is nu een individuele keuze en een jarenlange gekoesterde vrijheid. In die keuze zit ook een heel sterk signaal verborgen. De keuze om het niet te doen. In mijn omgeving maken een aanzienlijk aantal mensen gebruik van, sommige mensen staan wel te kijken anderen zie je niet. Ook weer keuzes. Nu is er een groep mensen die vindt dat we persoonlijke keuzes moeten afschaffen en vuurwerk moeten verbieden en/of reguleren via centrale evenementen georganiseerd door de overheid.

Burgemeester van Aartsen pakt het heel voortvarend aan en stelt voor om op 1 januari 2015 het afsteken van vuurwerk in Den Haag te centraliseren met een spetterend vuurwerk boven de hofvijver. Daarmee dus individuele keuzes en vrijheden af te nemen van de burger, inclusief de keuze om het niet te doen. In ruil daarvoor de rijksbegroting te belasten, wat ongetwijfeld enkele lasten verzwaringen tot gevolg heeft. Waarom wil de overheid nu wel taken op zich nemen terwijl ze zo druk bezig is alles af te stoten?

Burgemeester van Aartsen heeft ongetwijfeld een rekensommetje gemaakt wat de jaarlijkse overlast kost en wat een vuurwerk show kost. Netjes afgekaderd op wat het de stad kost en niet wat het aan plezier voor de burgers oplevert. Ik ben benieuwd wat de show van van Aartsen mag gaan kosten. Een beetje prestige mag best in Den Haag, dus laten we naar London kijken. Jaarlijks een vuurwerkshow van 200.000 – 250.000 Britse ponden, 300.000 euries dus. Dit zijn alleen de kosten van het vuurwerk! Het hele evenement heeft overigens een budget van 1,9 miljoen pond voor alles wat daaromheen nog bij hoort. Zo’n 2,9 miljoen euro’s dus voor een grote stad. De Nederlandse gemeenten en belastingbetaler mogen hun borsten vast nat gaan maken.

Of zal dat meevallen? Ik denk het wel. Kijk maar naar mijn woonplaats Weesp. Het toekomstige (doom)scenario lijkt daar simpel te worden. Vuurwerk wordt als gevolg van de discussie verboden voor het individu. De gemeenten dienen een rol in te pakken gelijk vuurwerk op Koninginnedag of zoals het vanaf nu heet Koningsdag. In Weesp is echter niet de gemeente de baas over het vuurwerk, maar de milieu lobby. Dezelfde mensen dus die nu meestrijden voor het landelijk reguleren. Kortweg gezegd in Weesp zal er geen vuurwerk worden afgestoken.

En nu komt de echte win voor de overheid. De kosten zullen gebudgetteerd worden, maar er hoeft niet georganiseerd te worden. Voor de vorm gaat de gemeente nog even naar de rechter. De rechter verbied het vuurwerk en we hebben weer een potje voor onzinnige uitgaven.
De burger daarentegen trekt aan het kortste eind. Ziet zijn keuzevrijheid ingeperkt. Aan overlast die niets met vuurwerk te maken heeft wordt nog steeds niets gedaan. Belasting en heffingen stijgen gewoon en er komt nog minder voor terug.

Wat was er ook al weer met de kwaal en de oplossing? Welkom in 2014 en alvast een “spetterende Hofvijver jaarwisseling”.